We schrijven 2011 na Christus, ergens in het voorjaar. Samen met mijn collega ben ik door 3 broers ingeschakeld om een ernstige misstand jegens de 3 aan de kaak te stellen. Daar de zaak een sterk juridisch karakter heeft, gaan mijn collega en ik naar Maastricht. Daar hebben we een afspraak met mr. Abraham Mazzeltof van het gerenommeerde advocatenkantoor Mazzeltof & Mazzeltof advocaten.

De dag begint goed. Het is stralend weer en het verkeer zit mee, waardoor we mooi op tijd in Maastricht zijn. Eenmaal aangekomen op het juiste adres – het advocatenkantoor is gevestigd in een chique laan vol statige herenhuizen – kijken we direct in de lens van een beveiligingscamera. De roemruchte advocatendynastie heeft overduidelijk kosten nog moeite gespaard om indringers en boze cliënten buiten de deur te houden. Ik druk op de bel en we worden binnengelaten. We nemen plaats in de ‘lobby’. De inrichting is overdadig, tegen het kitscherige aan. ‘Vergane glorie’ dat is misschien nog wel de beste typering voor het geheel.

Na ruim een half uur in de lobby annex wachtkamer te hebben gezeten, beginnen we ietwat ongeduldig te worden. Maar net als we op het punt staan om onverrichter zaken huiswaarts te keren, komt mr. Mazzeltof aangestiefeld. ‘Mijn welgemeende excuses heren voor deze onfortuinlijke vertraging, maar laat mij u voorgaan naar mijn werkkamer’. Zijn kamer houdt het midden tussen een museum en een papiercontainer. Alle spullen in de kamer (tot aan het behang toe), lijken immers te dateren van ver voor de gouden eeuw. Op de grond ligt zeker 21 kuub aan papieren dossiers. Nadat mr. Mazzeltof heeft plaatsgenomen achter zijn wortelnotenhouten bureau, valt mijn oog direct op de enorme chaos. Het bureau ligt namelijk bezaaid met gele briefjes.

Mijn verbaasde blik blijft niet onopgemerkt. De raadsman zegt: “Tja ik loop wat achter met mijn urenschrijverij”. Ik denk: “Of de beste man is schatrijk waardoor hij zich dit kan permitteren, of hij is als gevolg hiervan in werkelijkheid zo arm als een kerkrat.” Er lig in ieder geval voor minstens een dikke BMW aan urenbriefjes op zijn bureau.

Na ongeveer 3 jaren heb ik gisteren mr. Mazzeltof maar weer eens gebeld. Dit keer niet voor een complexe fraudezaak, maar voor onze nieuwste oplossing RubyReport: weg met de papieren urenbriefjes en takenlijstjes, RubyReport: de online registratietool!

N.B. om eventuele claims van de advocatendynastie te voorkomen, heb ik de naam van het kantoor gefingeerd.